Wind in de rug

Mieke heet ze. De vrouw die naast mij komt zitten op het terras van strandpaviljoen De Walvis. 
Ik ben een paar dagen op Terschelling. Het was mijn intentie om daar te fotograferen maar daar is zeer weinig van terecht gekomen. Soms zijn er dagen dat ik met fotograferen op straat niet in flow kom. Dus besloten om het eiland rond te fietsen. Eerst langs de dijk (Waddenzee) naar de dwarsdijk bij de wierschuur gefietst en op de terugweg een pitstop bij alle strandpaviljoens. Koffie bij het ene strandpaviljoen. Een broodje bij de volgende. Om uiteindelijk te eindigen bij De Walvis aan het groene strand met een biertje en een zojuist gekocht boek. Een strandpaviljoen met misschien wel het mooiste uitzicht van Nederland volgens hun website en dat kan zomaar kloppen.
Ik zit op het terras, in de zon met mijn boek, een heerlijke Weizen en vol uitzicht op de Waddenzee. Het kan niet beter. Dacht ik!
“Is deze plek nog vrij?” vraagt een dame enige tijd later, wijzend naar een kleine ruimte tussen mij en een andere gast.
Ze draagt een zonnebril en een zomerse jurk en komt vrolijk lachend naast mij zitten. Ik bestel een Pinot Grigio en zij bestelt hetzelfde. We proosten en raken aan de praat. Bestellen samen plukbrood met tapenade. En nog een wijntje. 
Mijn boek is totaal vergeten. Haar verhaal is vele malen interessanter.
Het is gezellig dus besluiten we te vragen naar de kaart om samen een hapje te eten, maar helaas gaat het paviljoen sluiten in verband met personeelstekort. 
We overleggen en samen fietsen we over de Willem Barentzkade naar het zonnige terras van Loods. Een heerlijke plek voor elk moment van de dag volgens de website. En ook dit kan zomaar kloppen.
We hebben uitzicht op de haven en bestellen onze gerechten. We nemen nog een drankje en kletsen verder alsof we niet zijn verplaatst. Het eten is goed. En Mieke, die nog niet eerder bij Loods is geweest vindt het zelfs uitstekend. 
Waarschijnlijk ook om elkaars gezelschap fluister ik tegen mijzelf. 
Na een dubbele espresso stappen we op de fiets. Nemen bij de eerste splitsing afscheid van elkaar. Ik zoen haar op beide wangen, zwaai nog een keer en met een glimlach van oor tot oor fiets ik naar mijn camping.
Languit liggend in mijn tent geniet ik na van mijn dag. Fietsend naar de dwarsdijk had ik de wind in de rug. En dat doet mij denken aan een uitspraak van een docent van mij. “het lijkt wel of jij altijd de wind in de rug hebt” zei zij. Los van het feit of dit klopt, vandaag had ik inderdaad de hele dag de wind in mijn rug. Wat een geweldig heerlijke dag.
Ik ga Mieke waarschijnlijk nooit meer zien maar vandaag had ik een hele fijne middag en avond met haar.
Dankjewel Mieke. Voor die heerlijke wind. You made my day!

Below are some photos I took. Without flow.