Enkele weken geleden heb ik mijn kruisband ingescheurd. Los van de pijn en het nagenoeg niet kunnen lopen, had het feit dat ik niet kon fotograferen zeker net zo’n grote impact. Ik werd er chagrijnig van, maar gewapend met mijn camera’s en een stevige dosis motivatie gisteren toch een poging ondernomen. Helaas was mijn motivatie een stuk gezonder dan mijn knie. Het viel mij behoorlijk tegen. Een interessante vrouw die er in mijn ogen spectaculair genoeg uit zag om te fotograferen haalde mij rechts in, dus ik dacht daar ga ik achteraan, maar ik kon haar niet bijhouden. En zo snel als zij mij inhaalde, zo snel verdween zij ook weer uit mijn beeld. Confronterend en frustrerend tegelijkertijd.
Het ‘jagen’ op straat was duidelijk geen optie dus heb ik zo veel mogelijk op een vaste plek gestaan. Wachtend op wat voorbij komt. Wel af en toe verplaatst anders krijg ik allemaal dezelfde foto’s met dezelfde achtergrond. Ik voelde mij happy dat ik mijn geweldige hobby weer kon oppakken, maar was minder vrolijk dat mijn knie mij nog in de steek liet. En eigenlijk had ik beter kunnen weten. Het gaat een behoorlijk tijdje duren zei de arts mij al. Maar ja…..eigenwijs. Evengoed toch een moment heerlijk kunnen fotograferen.
