The Strangers of Harajuku

“Being a rockabilly is not only about appearance. It’s something internal”
– Rockabilly Charlie –

Vanaf de overkant van het plein zie ik hem aankomen. Hij draagt een prachtige hoed met een bruine band waarin een dollar biljet gestoken zit. En in twee kleuren gelakte puntschoenen. Als straatfotograaf spot ik hem onmiddellijk. Hoewel ik denk dat iedereen hem zou spotten. Ook als je geen straatfotograaf bent. Een prachtige verschijning, rustig wandelend. Alsof tijd niet bestaat. Of het weer is hiervan de oorzaak. Het is namelijk 36 graden.
Hij loopt naar zijn vrienden en zij buigen allemaal voor hem. Of wellicht naar elkaar. Ik heb gelezen dat het soort buiging afhankelijk is van de mate van respect dat getoond moet worden maar dit onderscheid in hiërarchie is voor mij, als westerling, lastig te maken. 

Ik ben gisteren aangekomen in Tokyo en wandel, op een heerlijke zondagochtend door Yoyogi Park in Harajuku. Ik ben op weg naar de Scramble Crossing in Shibuya, maar plotseling lijk ik in de jaren 50 beland. Alsof de tijd heeft stilgestaan. Iedereen is gekleed als rockabilly. Of is bezig zich te kleden als rockabilly.
Nieuwsgierig als ik ben spreek ik een rockabilly aan (Miki). Ik wil graag weten wat er gaat gebeuren, wat ze aan het doen zijn. Helaas spreekt deze rocker (ik ken het vrouwelijke woord voor rocker niet) geen Engels. En ik geen Japans. Dus vraag ik het de volgende (Charlie) maar ook hier krijg ik een vragende blik terug en een reactie in het Japans. 
Waarschijnlijk sta ik er een beetje verloren bij en straal ik hulpeloosheid uit, want ik word aangesproken in het Engels (naar later blijkt door Lyn) met de vraag wat mijn vraag is.

Wij zijn de Strangers of Harajuku vertelt ze en iedere zondag, al 34 jaar, dansen wij hier op muziek uit de jaren 50 onder de klok van Yoyogi Park. Wat mij onmiddellijk doet denken aan Bill Haley&his Comets. Gezien het feit dat ik niet zo goed op de hoogte ben van de rituelen en gewoonten in Japan, wat wel of niet kan/mag, vraag ik of het oké is dat ik foto’s maak. Better save then sorry. Lyn vindt dit prima en wild enthousiast begin ik te fotograferen. Helemaal happy begin ik Tatsu te fotograferen. Een van de jongste rockers met een vet kapsel (letterlijk en figuurlijk), grote kuif, puntschoenen en spijkerjack met geborduurd logo vallen op. Hij is bezig zijn haar in model brengen. Haarlak in de ene hand en een kam in de andere. Zo weggelopen uit een film.

Terwijl ik foto’s van hem maak zie ik vanuit mijn ooghoek de man met prachtige hoed het plein op komen lopen. Jess Yamanaka. 
Als hij uiteindelijk op een steen gaat zitten raap ik al mijn moed bijeen, loop op hem af en vraag of ik foto’s van hem mag maken. En wederom krijg ik een reactie in het Japans, maar ook nu komt Lyn mij redden en vertaald mijn vraag en ik krijg een bevestigende knik van Jess de hoedenman. 

Even later is het hele gezelschap aan het dansen en twisten op het plein en schiet ik er op los, zo blij als een klein kind in de speeltuin. De muziek is (uiteraard) een of ander rock nummer en ik weet zeker dat ik op iedere vierde tel van de maat een foto heb gemaakt 🙂
Twee uur later loop ik met een glimlach van oor tot oor alsnog richting Shibuya. Wat een heerlijk begin van mijn vakantie.

Meet the Strangers of Harajuku (Jess – Charlie – Miki – Lyn – Tatsu and others)